Τότε ήταν η κρίση του Παγκοσμίου Πολέμου που εξάντλησε τα όρια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και, τελικά, οδή&g
Τότε ήταν η κρίση του Παγκοσμίου Πολέμου που εξάντλησε τα όρια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και, τελικά, οδήγησε σε μαζική εξέγερση. Σήμερα οι κρίσεις που αντιμετωπίζουμε είναι αρκετά διαφορετικές, αλλά είναι όλο και πιο σαφές ότι δεν είναι λιγότερο καταστροφικές και όλο και περισσότερο δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο τροποποιήσεων. [In English]
Ξυπνήσαμε με την είδηση ότι περισσότερες πόλεις στην Ιρλανδία βρίσκονται κάτω από το νερό λόγω των πλημμυρών. Και ότι ίσως η παγωμένη θάλασσα στο Βόρειο Πόλο θα μπορούσε να λιώσει λόγω των θερμοκρασιών που ανεβαίνουν πάνω από το μηδέν. Στην πρώτη ιστορία δίνεται λίγο πολύ μεγαλύτερη έμφαση στα ιρλανδικά μέσα ενημέρωσης από ό,τι στη δεύτερη, αλλά περιέργως την ίδια στιγμή μια άλλη ιστορία προωθείται. Η έναρξη της άντλησης ακόμη περισσότερων ποσοτήτων φυσικού αερίου από μια ασφαλή τοποθεσία πολύ πιο κάτω από τη θάλασσα στα ανοικτά των ιρλανδικών ακτών, προς επεξεργασία και στη συνέχεια απελευθέρωση στην ατμόσφαιρα μέσω του διυλιστηρίου Corrib.
Το διυλιστήριο Corrib είναι ηλικίας σχεδόν δύο δεκαετιών και κόστισε τέσσερις φορές παραπάνω από τον αρχικό προϋπολογισμό, λόγω της 20χρονης επιτυχημένης αντίστασης, κατά την οποία οι πολιτικοί και οι ελπίδες τους επιτέλους ηττήθηκαν. Είναι μόνο μερικές εβδομάδες από τότε που ο πρωθυπουργός Enda Kenny, δήλωσε στη Σύνοδο Κορυφής του Παρισιού για το Κλίμα, ότι η Ιρλανδία δεν θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις αυτές. Έχουμε γίνει ο γείτονας-εφιάλτης που έρχεται από την κόλαση καθώς ληστεύουμε ταυτόχρονα την υπόλοιπη Ευρώπη με τα έσοδα από τους φόρους και, στη συνέχεια, επικαλούμαστε τη φτώχεια, όταν πρόκειται να μην ασχοληθούμε με την παραγωγή ρύπανσής μας.
Το θλιβερό στην ιστορία αυτή είναι ότι πολύ λίγοι από όλους εμάς που ζούμε εδώ έχουμε πραγματικά οφέλη από αυτό. Τα κέρδη από την Corrib θα πάνε στους μετόχους της Shell, καθώς εμείς τους πληρώνουμε για το δικό μας φυσικό αέριο και σε φουλ αγοραίους ρυθμούς. Ένας σχετικά μικρός αριθμός μεγαλο-κτηνοτρόφων και οι κατασκευαστικές εταιρείες είναι αυτοί που κερδίζουν από την εμπορία των ρύπων κάτι που «εμείς» δεν μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά να κάνουμε. Και εκτός από έναν μικρό αριθμό σχεδιασμένων θέσεων εργασίας στον τομέα της τεχνολογίας, η φορολογική εταιρική απάτη που κάνουμε εναντίον της υπόλοιπης Ευρώπης ωφελεί πραγματικά μόνο ένα πολύ λεπτό στρώμα νομικών εταιριών και μεγαλοεργολάβων.
Αυτό δεν είναι τόσο μεγάλο μυστικό. Την ίδια στιγμή, η αύξηση των εσόδων από τους εταιρικούς φόρους επέτρεψε ήδη στην κυβέρνηση να προτείνει μια ανάκαμψη, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη, με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί ο αριθμός των αστέγων που κοιμούνται στον δρόμο, σε σκηνές στα πάρκα και σε άλλα καταλύματα έκτακτης ανάγκης. Κατά το χρόνο που ήδη διανύουμε θα καταστεί προφανές ότι θα υπάρξει ανάκαμψη για ορισμένους, κάτι που σημαίνει Ιρλανδικές σημαίες-μινιατούρες για τους υπόλοιπους από εμάς. Απομένει ακόμα να γιορταστεί η Διακήρυξη του 1916 καθώς η Shell έχει ήδη αρχίσει να αντλεί φυσικό αέριο οπότε είμαστε περισσότερο από ποτέ κοντά στην κατάσταση που κάθε δικαίωμα του λαού της Ιρλανδίας εκχωρείται στους ιδιοκτήτες της Ιρλανδίας.
Και μακριά από το “λατρεύουμε όλα τα παιδιά του έθνους εξίσου” οι γυναίκες εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν έως και 14 χρόνια φυλάκισης για τον τερματισμό της εγκυμοσύνης, οι ταξιδιώτες έχουν κολλήσει σε υπερπλήρεις, ανθυγιεινούς και πολύ συχνά ανασφαλείς χώρους διαμονής και οι αιτούντες άσυλο περνούν χρόνια στη φτώχεια και την απομόνωση.
Ωστόσο υπάρχει αντίσταση. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε δει το ξέσπασμα πλατιών λαϊκών εξεγέρσεων εναντίον των τελών του νερού, αλλά ακριβώς όπως συνέβη στις αρχές του 1900, φαίνεται ότι κάθε ενέργεια πρέπει να διοχετευθεί στη συνταγματική πολιτική και την υπόσχεση ότι η αλλαγή μπορεί να επιτευχθεί με την εκλογή των σωστών ανθρώπων στο κοινοβούλιο. Όπως συνέβη και τότε, οι επαναστάτες είναι λίγοι στον αριθμό και έχουν, ως επί το πλείστον, γίνει αντικείμενο σαρκασμού από εκείνους που εμφανίζονται πεπεισμένοι ότι μετριάζοντας τις απαιτήσεις τους συνιστά τον πιο ρεαλιστικό δρόμο προς τα εμπρός.
Τότε ήταν η κρίση του Παγκοσμίου Πολέμου που εξάντλησε τα όρια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και, τελικά, οδήγησε σε μαζική εξέγερση. Σήμερα οι κρίσεις που αντιμετωπίζουμε είναι αρκετά διαφορετικές, αλλά είναι όλο και πιο σαφές ότι δεν είναι λιγότερο καταστροφικές και όλο και περισσότερο δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο τροποποιήσεων.
*Από το http://anarkismo.net/article/28940 Ελληνική μετάφραση: “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, Μελβούρνη, 6 Γενάρη 2016.
Add Your Comments >>